Dobrowolne wygnanie Irańczyków stworzyło nowy model dla ich rodzin. Wobec braku kompleksowego systemu ubezpieczeń społecznych mającego na celu wsparcie osób starszych, w kulturze, w której zwykle młode osoby dorosłe pozostają w domu do momentu, kiedy ukończą dużo więcej niż trzydzieści lat, wielu rodziców uznało nieobecność swoich dzieci trudną do przyjęcia. Nie jest również łatwo pokoleniu na wygnaniu; nie przyjmując odpowiedzialności z tytułu obowiązków jako synowie i córki, a zamiast tego mieszkając w różnych strefach czasowych i próbując wspierać starszych i słabych rodziców, oznacza codzienne zamartwianie się w kontekście nieprzewidzianych sytuacji. Obecny projekt rozpoczął się w 2012 roku, podczas jednej z moich regularnych podróży z Holandii (gdzie mieszkam) do ojczyzny, do Teheranu, w Iranie. Zabrałam się do fotografowania codziennego życia mojej mamy, co później stało się naszą rutyną; kiedykolwiek byłyśmy razem, w Teheranie lub gdziekolwiek indziej.
Po uzyskaniu zdjęć (wszystkie fotografie zrobiono aparatami analogowymi), poczułam przynaglenie, by użyć czarnej i białej farby (akrylowej) na każdym zdjęciu, używając pędzla. Czułam, jakby każdy obraz dawał możliwość stawania się żywą chwilą mogącą zaoferować trójwymiarowe tło dla świata, który próbowałam stworzyć.
Fotografowanie mamy i spędzanie czasu nad każdym zdjęciem poprzez dodanie farby miało dla mnie efekt terapeutyczny. Uświadomiłam sobie, że przechodząc przez ten proces, ostatecznie spędzałam więcej czasu z nią wtedy, kiedy nie było jej przy mnie.
Wynikiem była hybryda fotografii i malarstwa, dająca surrealistyczne wrażenie obrazowości tak szczególnej, jak życie mojej mamy.
Parisa Aminolahi (1978 r., Teheran, Iran) - obecnie zamieszkała w Holandii, jest filmowcem, fotografem i malarką; studiowała scenografię teatralną (tytuł licencjata) oraz animację (tytuł magistra) na Uniwersytecie Sztuki w Teheranie oraz produkcję filmów dokumentalnych (tytuł magistra) w Royal Holloway, na Uniwersytecie w Londynie. Jej prace obejmują wiele tematów, szczególnie kwestie wysiedlenia, wygnania, ojczyzny, wspomnień o rodzinie i wspomnień z dzieciństwa z wykorzystaniem fotografii z dzieciństwa oraz starych rodzinnych fotografii, autoportretów oraz swoich własnych członków rodziny jako obiektów. Media, których używa to fotografia, produkcja filmów dokumentalnych, animacja, malarstwo oraz mixed media. Jej projekcje filmów i wystawy odbywają się lokalnie i poza granicami kraju. Uzyskała granty przyznane przez The Netherlands Film Fund, One World Media Student Film Bursary. Jest stypendystką Chevening. Jej seria, Pamiętnik z Teheranu, uzyskała FirecrackerPhotographic Grant 2020. Znalazła się na liście finalistów do 2020 BUP BookAward oraz do PHmuseum 2019 Women Photographers Grant.
