To nie tylko dzieła sztuki czy dominanty wpisane w układ urbanistyczny ale również część narracji pozwalającej „czytać” dzieje miasta. Dzieła Michała Kubiaka znają wszyscy bydgoszczanie. Mijają je spacerując ulicami. Mają okazję zobaczyć turyści, nawet wtedy, gdy przyjeżdżają tylko na chwilę. Nie zawsze wiemy, że jest ich autorem. Czas to zmienić.
Pretekstem dla powstania tego „spacerownika” jest jubileusz pracy twórczej rzeźbiarza Michała Kubiaka. W 1972 roku ukończył z wyróżnieniem studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu(ob. Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu). Po powrocie do rodzinnego miasta oprócz twórczych eksperymentów we własnej pracowni, włączył się w życie artystyczne, m.in. współtworząc z Ignacym Bullą i Januszem Bałdygą Grupę Bydgoską „Galeria 1+ X”. W 1994 roku był komisarzem wystaw bydgoskich artystów w Londynie i Edynburgu.
Chociaż w swojej twórczości Michał Kubiak podejmuje najróżniejsze tematy, najważniejsze wydają się te dotyczące Człowieka. Jego zmagania się z życiem, nieustannego podejmowania trudu istnienia, upadków i dalszej wędrówki. Ta twórczość jest głęboko humanistyczna. Materiały, które zamieniają się w wizje artystyczne to metal i kamień. Często łączą się ze sobą w jednej kompozycji, a dodatkowym efektem jest kontrast – błysku i matu ,gładkości i chropowatości. W wieloletni dorobek artystyczny Michał Kubiak ma wpisane wystawy indywidualne i zbiorowe, światowe i krajowe. Jego rzeźby znajdują się w wielu kolekcjach – państwowych i prywatnych. W 2016 roku rodzinne miasto uhonorowało Michała Kubiaka umieszczając jego odwzorowany w granicie podpis w Bydgoskiej Alei Autografów, znajdującej się wzdłuż ulicy Długiej.
Trasa prowadzi od strefy staromiejskiej, przez śródmieście do dawnego przedmieścia Bielawy. Symboliczną klamrą spinającą wytyczony szlak są drzwi. Te pierwsze „otwierające” trasę znajdują się w najstarszym w mieście nad Brdą kościele farnym, te drugie, przy których spacer się kończy – w największej bydgoskiej świątyni wzniesionej w okresie dwudziestolecia międzywojennego – w kościele pw. Św. Wincentego à Paulo.
